ผู้ใช้นามว่า “ ขจรศักดิ์ ” เป็นใครก็ไม่ทราบ แต่ได้เห็นอยู่เรื่อยๆ ในสื่อออนไลน์ ทั้งในไลน์และ เฟสบุ๊ค ว่าเป็นคนช่างสรรหา และแปลถ้อยคำๆ เรื่องดีๆ มาเผยแพร่เป็นประจำ อย่างมีคุณูปการทางใจยิ่งนักต่อผู้คนในยุคเสพสื่ออิเลคทรอนิคในปัจจุบัน
เรื่อง “ ความรักที่ถูกมองข้าม ” เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่จับใจมากๆ
ตอนจะเข้านอนก็ร่วมๆ 5 ทุ่ม ข้างนอกหิมะกำลังโปรยปรายลงมา ฉันซุกตัวเข้าไปในผ้านวมหนาๆ หยิบเอานาฬิกาปลุกขึ้นมาตั้งเวลา แบตเตอรี่หมด ที่บ้านก็ไม่มีสำรอง จึงโทรศัพท์ทางไกลไปหาแม่
“ แม่จ๋า นาฬิกาปลุกของหนูหยุดเดิน พรุ่งนี้ต้องไปประชุมแต่เช้าที่บริษัท วานแม่โทรศัพท์ปลุกหนูตอนหกโมงเช้านะ ”
เสียงแม่แหบเล็กน้อย คงหลับไปแล้ว ตอบสั้นๆว่า
“ ได้จ้า ”
กำลังฝันดีตอนโทรศัพท์ดัง ฟ้ายังมืดมิด เสียงแม่ดังมาในสาย
“ ตื่นได้แล้ว ”
ฉันเงยหน้ามองนาฬิกา นี่มันแค่ 05.40 น. รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
“ บอกแม่ให้ปลุกตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ ขอหนูนอนอีกหน่อยก็ไม่ได้ แต่ช่างเหอะ ”
ฉันพูดเชิงต่อว่านิดๆ แม่ไม่ได้พูดอะไร ฉันวางสาย
ออกจากบ้าน วันนี้หนาวจริงๆ หิมะยังตกไม่หยุด ขาวโพลนไปหมด ยืนรอรถเมล์ด้วยความหนาวสั่น ฉันได้แต่ยืนซอยเท้าช่วยไล่ความหนาว ข้างๆ มีสามีภรรยาสูงวัยหัวขาวโพลนกำลังยืนอยู่เช่นกัน ได้ยินสามีพูดกับภรรยาว่า
“ ดูสิ เธอเล่นนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน รีบปลุกฉันให้ตื่นตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว ต้องมายืนรอนานโดยใช่เหตุ ”
รถเมล์เที่ยวแรกเคลื่อนเข้ามาจอดที่ป้าย ฉันก้าวขึ้นรถไป โชเฟอร์คนนี้เป็นคนหนุ่มที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน พอฉันขึ้นรถ ประตูปิดแล้ว เขาเตรียมออกรถ ฉันรีบตะโกนบอกเขาว่า
“ นี่คุณ ยังมีคนแก่อีกสองคนยืนรอรถอยู่ข้างล่าง อากาศหนาวซะขนาดนี้ คนเขายืนรอมาตั้งนาน ทำไมไม่ให้เขาขึ้นรถก่อน ”
โชเฟอร์หนุ่มตอบด้วยสีหน้าแจ่มใสว่า
“ ไม่เป็นไรครับ นั่นเป็นพ่อแม่ผมเอง วันนี้ผมมาทำหน้าที่ขับรถวันแรก ท่านมายืนให้กำลังใจผมครับ ”
ฉันหันไปมองคนแก่คู่นั้น เขากำลังโบกมือพร้อมส่งรอยยิ้มให้กับลูกชายอย่างชื่นชม ฉันพลอยรู้สึกยินดีกับชายหนุ่มที่มีพ่อแม่น่ารักแบบนี้
พอได้ที่นั่งเรียบร้อย ฉันได้รับเอสเอ็มเอสจากพ่อ
“ ลูกรัก แม่โทษตัวเองใหญ่เลยที่ปลุกลูกตื่นเร็วไป แท้จริงแม่แทบไม่กล้าหลับ กระสับกระส่ายทั้งคืน จนปลุกลูกเร็วไปหน่อย กลัวลูกจะไปประชุมไม่ทัน ”
รู้สึกจุกแน่นหน้าอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันเพิ่งจะรู้สึกยินดีกับพ่อหนุ่มโชเฟอร์ที่มีพ่อแม่น่ารักมาก แต่กลับไม่รู้สึกยินดีกับตัวเองที่มีพ่อแม่เอาใจใส่ฉันถึงขนาดนี้ ซ้ำยังทำร้ายความรู้สึก แม่โดยไม่ได้ตั้งใจ วินาทีนั้นเริ่มรู้สึกได้เลยว่า ความรักของพ่อแม่เราเองที่ให้กับเราอย่างสม่ำเสมอตลอดเวลา แต่มักถูกมองข้าม
เหมือนมันเป็นสิ่งที่เราสมควรจะต้องได้รับอยู่แล้ว วินาทีนั้น มีแต่คำว่าละอายใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ………..
ความรักที่ถูกมองข้าม เกิดกับคนเป็นลูกที่มองไม่เห็น หรือบางทีก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอย่างน่าเสียดาย ยิ่งนัก
ภาษิตชาวยิวบทหนึ่งกล่าวว่า
“ เวลาพ่อแม่ให้อะไรแก่ลูก ….ลูกหัวเราะ
เวลาลูกให้อะไรแก่พ่อแม่…..พ่อแม่แอบร้องไห้ ” /
PRASARN MARUKPITAK 