อ่านเรื่องนี้แล้ว รู้สึกสะเทือนใจอย่างแรง เพราะไม่อยากสะเทือนใจอยู่เพียงลำพัง จึงต้องเก็บเกี่ยวมาเล่าสู่กันฟัง
หนุ่มคนหนึ่งเขียนเล่าว่า
ขับรถผ่านเส้นทาง จ.ตาก – วังเจ้า สายใน เห็นคุณยายแก่ๆ นั่งรถเข็นเก่าๆ อยู่ข้างทาง ตั้งแต่ช่วงเย็นจนมืดอยู่บ่อยครั้ง จึงตัดสินใจจอดรถแล้วลงไปคุย
หนุ่ม : “ ยายมานั่งทำอะไรอยู่นี่ จะข้ามถนนหรือครับ ”
ยาย : “ มานั่งรอลูกจ้า ”
หนุ่ม : “ ลูกยายจะมากี่โมง ”
ยาย : “ ไม่รู้ เผื่อลูกยายจะผ่านมาทางนี้ เผื่อเค้าจะจำยายได้ ”
หนุ่ม : “ แล้วลูกยายไปไหน ”
ยาย : “ ทุกคนมีครอบครัวไปหมดแล้ว อยู่ไหนไม่รู้ ตอนนี้ยายพิการขา เดินไม่ได้ เพราะถูกรถชน มาอาศัยอยู่แถวนี้ อยู่กับหมา 4 ตัว ยายเห็นหนูก็นึกว่าหนูเป็นลูกยาย ”
หนุ่ม : “ แล้วยายอยู่กินยังไง ”
ยาย : “ มีคนเอาข้าวมาให้หมา 4 ตัว ที่มันวนเวียนเป็นเพื่อนอยู่แถวนี้ เขาจะแบ่งข้าวให้ยาย กับไข่ต้มหนึ่งใบ ถ้าเค้ามา ”
หนุ่ม : “ แล้วถ้าเขาไม่มาล่ะ ”
ยาย : “ ยายก็อด ”
คำตอบซื่อๆ ของยาย ทำให้หนุ่มคนนี้รู้สึกจุกอก จึงหยิบเงินใบละร้อยบาทห้าใบส่งให้ยาย
หนุ่ม : “ ยายจะเอาเงินนี้ซื้ออะไรได้ใช่ไหม ”
ยาย : “ ถ้ามีรถขายของผ่านมา ก็ซื้อได้ ”
หนุ่มผู้ใจดีจากยายมาด้วยหัวใจห่อเหี่ยว และเขียนบันทึกว่า จะซื้อของกินของใช้เอาไปให้ยายอีกในสัปดาห์ต่อไป
ปรากฏการณ์ ยายรอลูกเป็นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับคนชราคนหนึ่ง เป็นการรอคอยท่ามกลางความอดๆ อยากๆ ที่มีความหวังเพียงน้อยนิดที่จะเจอลูก
ทั้งๆ ที่มีหวังเพียงเล็กน้อย แต่ยายก็สมัครใจที่จะรอ ในขณะที่ลูกของยายได้เลือกแล้วที่จะไปจากยาย เป็นการจากไปของลูกที่ไม่ต้องการให้แม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกอยู่ที่ไหนอย่างไร แถมไม่ไยดีด้วยว่าคนเป็นแม่ของลูกจะมีชีวิตอยู่อย่างไร
ธรรมดาการรอคอยใดๆ ล้วนควบคู่ไปด้วยกันกับความหวังถึงอนาคตที่จะตามมา
หนุ่มรอคอยสาวที่นัดหมายไว้
ผู้โดยสารรอรถไฟฟ้ามาถึงสถานีที่ตนเองรออยู่
แท็กซี่ขับรถรอคอยว่าระหว่างทางจะมีผู้โดยสารเรียก
เด็กนักเรียนที่สอบเอ็นทรานซ์รอผลสอบที่จะประกาศในไม่กี่วันข้างหน้านี้
ชาวสวนรอคอยทุเรียนสุกในสวน จะได้เก็บขาย
คนซื้อหวย รอวันหวยออก
ทุกการรอคอย ล้วนแล้วแต่มีความหวังรออยู่ เบื้องหน้าว่า จะผลิดอกออกผลในทางที่เป็นไปดังใจตนเองคาดหมาย
แต่ทำไมคุณยาย จึงรอคอยผลที่ดูเหมือนยากจะเกิดขึ้นได้ ในเมื่อลูกก็หนีไป และไม่อยากเจอแม่ อีกแล้ว
ความหวังที่จะให้ลูกกลับมาเลี้ยงดูยามแก่ชรา อาจเป็นเหตุผลหนึ่ง แต่ไม่ใช่เหตุผลหลัก เพราะคุณยายมีชีวิตอยู่ได้อย่างอัตคัตอยู่แล้ว
เหตุผลสำคัญ คือด้วยแรงแห่งรักของแม่ที่มีต่อลูก แม้ว่าลูกอาจลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายังมีแม่ที่รอคอยพบหน้าลูกอยู่
พลังแรงแห่งรักนั้น ยิ่งใหญ่ ใหญ่เสียจนคนเป็นแม่สามารถที่จะทนอดทนหิว ทนร้อนทนหนาว ทนทรมานตนเองเพียงเพื่อที่จะได้พบหน้าสายเลือดของตน ทั้งๆที่มีความหวังอันริบหรี่
PRASARN MARUKPITAK 