ชื่อเสียงมีแล้วโดยพร้อมสรรพ
สินทรัพย์มีเหลือใช้นับไม่ถ้วน
ยศศักดิ์อัครฐานหมดทั้งมวล
“อาทิวราห์” ล้วนไม่ต้องการ
เหงื่อที่กายไหลโลมโทรมร่าง ”ตูน”
ยิ่งเพิ่มพูน “พลังให้” แผ่ไพศาล
ก้าวต่อก้าวมือต่อมือใจเจือจาน
ตูนส่งผ่านความดีประดับใจ
ไม่ส่งคำพรใดปีใหม่นี้
แต่จักชี้แบบอย่างอันยิ่งใหญ่
เพียงหนึ่งตูนยังสะเทือนแผ่นดินไทย
ถ้าล้านตูนจะเกรียงไกรถึงไหนกัน
คลิปหนังสั้นเรื่องหนึ่ง ฉายให้เห็นฉากที่ชายพิการขาพร้อมไม้ค้ำรักแร้สองอันเดินขึ้นมาบนรถเมล์พร้อมกับลูกสาวตัวเล็กราว อายุ 6 ขวบ พ่อลูกได้ที่นั่งติดกันตรงติดทางขึ้นลงรถ
สักครู่ต่อมามีหญิงตั้งครรภ์เดินขึ้นมายืนตรงหน้า เด็กน้อยลุกขึ้นแล้วเอ่ยปากเชิญหญิงตั้งครรภ์นั่งที่ของเธอ หญิงมองเห็นว่าเด็กแต่งตัวมอมแมม จึงมองด้วยสายตาเฉยชา
เด็กหญิงน้อยหยิบกระดาษจากกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดที่นั่งตรงนั้น แล้วเชิญหญิงตั้งครรภ์อีกครั้ง ให้นั่ง
หญิงตั้งครรภ์จึงนั่ง แล้วเอ่ยปากชมว่า
“ หนูเป็นเด็กดี ”
“ หนูยังไม่ดีพอค่ะคุณน้า คุณพ่อตำหนิหนูเสมอ ที่ไม่ใส่ใจคนรอบข้าง ว่าเป็นอย่างไร แต่วันนี้หนูทำได้ดีขึ้นแล้ว ” เด็กตอบ
หญิงตั้งครรภ์มีท่าทีขัดเขิน เธอพูดว่า
“ น้าขอโทษที่มองหนูด้วยสายตาแบบนั้น ”
“ คุณพ่อยังบอกว่า อย่าไปใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อเรา หนูก็ดำเนินชีวิตของหนูไป แต่ละคนมีชีวิตไม่เหมือนกัน หนูทำส่วนของหนูให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ” เด็กตอบ
และแล้วก็มีเสียงปรบมือของผู้โดยสาร ทั่วทั้งคันรถดังขึ้นแสดงความชื่นชมเด็กหญิงน้อยคนนั้น
บทเรียนของหนังเรื่องนี้ น่าจะสรุปลงที่ว่า รูปลักษณ์การแต่งกายภายนอก จะมอมแมมดูยากจนต่ำต้อย อย่างไรก็แล้วแต่ เมื่อแสดงให้เห็นถึงจิตใจที่ดีงาม ใจกว้าง ให้อภัยต่อคนอื่นแล้ว ย่อมจะมีค่าสูงส่งเสมอ
ติดตามงานเขียนได้ที่ Facebook Page : PRASARN MARUKPITAK
