เด็กชายน้อยอายุ 10 ขวบ  ได้ยินครูสอนวิชาประวัติศาสตร์ จากที่โรงเรียนแล้ว ยังไม่ค่อยเข้าใจนัก

ขณะที่นั่งกินข้าวกับพ่อและแม่  จึงหันหน้าไปทางพ่อ แล้วส่งเสียงถามว่า

“ พ่อ ! พ่อ !  สงครามเกิดขึ้นได้อย่างไร ”

พ่อนั่งนึกอยู่ชั่วขณะแล้วพูดว่า

“ อืม… จะบอกลูกว่าอย่างไรดีล่ะ……สมมุติว่าประเทศไทยกับประเทศกานามีปัญหากัน…”

ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ  ผู้เป็นแม่ก็สอดเสียงขึ้นว่า

“ ไปสมมุติอะไรอย่างนั้น ไทยกับกานาอยู่ห่างกันคนละทวีป ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ”

“ ก็ผมเพียงแต่สมมุติเท่านั้น ” พ่อเถียง

“ สมมุติอะไร ให้มันเข้าท่าเข้าทางกว่านี้หน่อยซิ ” แม่ขึ้นเสียง

“ คุณจะมาจริงจังอะไรนักหนา ผมบอกแล้วไง สมมุติแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องคิดมากนี่ ” พ่อเถียงอีก

“ ฉันไม่ได้คิดมาก คุณต่างหากที่คิดมาก ” แม่ย้ำ

“ นี่ ! อย่ามาใช้อารมณ์ต่อหน้าลูกนะ ” พ่อเสียงดังขึ้น

“ ใคร ! ใคร ! ไหน ใครใช้อารมณ์กันแน่ ” แม่ไม่ลดละ

คราวนี้ ลูกชายตัวน้อยจึงพูดแทรกขึ้นมาบ้างว่า

“ พ่อครับ ! พ่อครับ ! ผมรู้แล้วครับ ผมรู้แล้ว ว่าสงครามเกิดขึ้นได้อย่างไร ”

พ่อและแม่ต่างเงียบเสียงลงทันที

บทเรียนเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

1. ของจริง (สงคราม) ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ให้การเรียนรู้ได้ดีกว่าสงครามในตำรา

2. คนเราจะต้องเอาชนะในทุกเรื่องไปเพื่ออะไรกัน ถ้าแพ้บ้าง มันจะเสียหายอะไรนักหนา

3. ทำไมจะต้องเอาปัญหาที่ไม่ใช่ปัญหา มาเปลี่ยนเป็นศึกใหญ่ในครอบครัว

---

ติดตามงานเขียนได้ที่ FACEBOOK : PRASARN MARUKPITAK