เรื่องเล็กๆ ของศาลที่ตัดสินคดีความในประเทศอังกฤษคดีหนึ่ง เมื่อปลายเดือนเมษายน 2534

ก่อนหน้านั้น อังกฤษกำลังประสบวิกฤตทางอุตสาหกรรมครั้งใหญ่ คนงานจำนวนมหาศาลตกงาน และอากาศก็สุดแสนจะหนาวเย็นยะเยือก

คนงานคนหนึ่งอยู่ทางภาคเหนือ เนื่องจากไม่มีงานทำ ข้าวปลาอาหารขาดแคลน หนาวก็หนาว แถมยังถูกตัดน้ำตัดไฟที่ใช้อยู่เป็นประจำ ไม่มีเงินซื้อถ่านหินมาใส่เตาผิงเพื่อบรรเทาความหนาว เขาจึงเข้าไปขโมยเหล็กเส้นในโรงงานแห่งหนึ่ง หวังว่าขายได้เงินมาก็จะเอาไปซื้ออาหารยาไส้ให้ลูกน้อยของตนเอง

แต่อนิจจาเขาถูกตำรวจจับได้ ตำรวจส่งฟ้องศาล และศาลได้พิพากษาตัดสินคดีความดังนี้

“ให้ภาคทัณฑ์จำเลยเอาไว้…….ให้สภาท้องถิ่น ในฐานะผู้รับผิดชอบของท้องถิ่น ซึ่งมีหน้าที่ดูแลปกครองประชาชนของท้องถิ่นที่เสียภาษีบำรุงท้องถิ่นตลอดมา มีหน้าที่อำนวยความอบอุ่น อาหารการกินแก่ครอบครัวนั้น

ให้จัดการหางานให้ชายผู้นั้นทำ และให้เขามาทำงานใช้หนี้แก่สังคมในงานสาธารณูปโภคตามที่กำหนดให้ไว้”

เป็นคำตัดสินที่เป็นน้ำทิพย์ชโลมใจให้กับจำเลยและผู้คนทั่วทั้งสังคม  เราอาจถือว่าเป็นเมตตาธรรมในกระบวนการยุติธรรม  ที่ศาลไม่ได้พิจารณาแต่เพียงตัวบทกฎหมายเป็นบรรทัดฐานแต่เพียงประการเดียวเท่านั้น  แต่ได้พิจารณาสภาพความเป็นจริงของสภาพสังคมในเวลานั้นประกอบกันไปด้วย

ติดตามงานเขียนได้ที่ FACEBOOK : PRASARN MARUKPITAK