ในชั่วโมงภาษาอังกฤษของเด็กนักเรียนประถม 5 ครูหญิงคนหนึ่งสอนให้เด็กเรียนรู้ คำศัพท์ 5 คำ  โดยเขียนบนกระดานดำ แล้วสอนการเปล่งเสียงพร้อมๆกัน

Stand  Up แปลว่า ยืนขึ้น

Sit  Down แปลว่า นั่งลง

Come  Here แปลว่า มานี่

Go  Back แปลว่า กลับไป

Please แปลว่าโปรด  หรือ กรุณา

ครั้นดูว่าเด็กในชั้นสามารถจะจำได้แล้ว ครูลบกระดานดำทั้งหมด แล้วส่งเสียงเรียกแดง  แดงยืนขึ้น

“แดง  สมมุติว่า ดำ อยู่ที่ประตูห้อง เธอจะเรียกดำมาที่โต๊ะเรียนเธอ เธอจะพูดภาษาอังกฤษว่าไงจ๊ะ”

ครูถาม

“DAM !  COME  HERE  PLEASE.”  แดงตอบอย่างมั่นใจ

“ถูกต้อง เก่งมาก  คราวนี้ แดงจะให้ดำเดินกลับไปที่ประตูตามเดิม  แดงจะต้องพูดภาษาอังกฤษว่าไงล่ะ”

ครูถามต่อโดยคาดหวังในใจว่าแดงคงจะตอบว่า  “DAM !  GO  BACK  PLEASE.”

แดงเงยหน้าดูเพดานชั่วขณะแล้วตอบว่า

“ผมจะตอบอย่างนี้ได้ไหมครับครู”

“ตอบว่าไงล่ะ”

“ผมจะเดินไปที่ประตูนั่น แล้วผมพูดว่า  DAM !  COME  HERE  PLEASE.”

เสียงตอบของแดง เรียกเสียงฮาจากเพื่อนทั่วทั้งห้อง  ครูบอกเด็กทั่วทั้งห้องว่า

“ขอให้ทุกคนดูแดงเป็นตัวอย่าง ว่าคำตอบสำหรับคำถามนั้นมีทางเลือกได้หลายทาง”

ใช่หรือไม่ว่า คำตอบที่ถูกต้อง นำสู่เป้าหมาย มิได้มีเพียงคำตอบเดียว

---

ติดตามงานเขียนได้ที่ FACEBOOK : PRASARN MARUKPITAK